Mezarlık, Beri Zaman Mahallesi (Kısa Alıntı)

Mezarlık
...

Kuşlardı, kesinlikle onlardı, birbirine yabancı bunca insanı buluşturan. Annesinden duymuştu zamanında; bebekleri dünyaya leylekler getirirdi. O zaman, serçelerin ya
da martıların götürmesinde şaşacak bir şey yoktu. Dedesinin sözleri kulağında rüzgâr gibiydi, hafif titreşimlerle sonlanıyordu.
Aniden döndü,

―Dede, kuşları dünyayı kim getirir? diye sordu.

Dedesi anlamadı. Etrafına dikkatli gözlerle baktı, sanki kapalı unuttuğu kulaklarını yavaşça açtı. Ne garipti, sayısız
kez geldiği bu mezarlıkta kuşları ilk kez fark ediyordu. “Melanetler,” diye düşündü. “Her yere üşüştükleri yetmedi, burayı da kirlettiler...”

Kuşlar kirdi onun için. Bu yaşlı haliyle evini güç bela temizlerken, bir de balkonla uğraşmak zorunda kalıyordu.Oranın buranın içine ediyor, ortalığı batırıyorlardı. “Yaşayanlarımıza bela oldukları yetmedi, bir de ölülerimize dadandılar” diye geçirdi içinden. Atıp tutmaya devam edecekti ama soru boşluktaydı. Görmezden gelmek olmazdı, dedeler torunlarının sorularını yanıtsız bırakamazdı.

―Kendi kendilerine gelir onlar dünyaya, Allahın cezaları!

Yüksel hemen anladı. Dedesi bu yanıtı her ikisi için de biçimlendirmişti. Genelde böyle yapardı zaten. Yılların gerisine uzanan düşüncelere dalar, sonra kısa ve net bir
cevap verirdi. Hem içinden gelen sesleri hem Yüksel’i yanıtlamış olurdu böylece.

―Ama insanları dünyaya leylekler getiriyorsa,
insanların da kuşlar için bir şeyler yapması gerekmez mi?
―Daha ne yapalım, yavrucak? Evleri, mezarları, gemileri hep biz yapıyoruz, onlar gelip kendilerininmiş gibi yaşıyorlar içlerinde...

Anlaşılan, dedesinin kuşlarla bir derdi vardı. Beklediği yanıtı ondan alması mümkün görünmüyordu. İnsanları dünyaya kuşlar getiriyor ve gene onlar götürüyordu. Üstüne
üstlük, yaşarken de öldükten sonra da yanlarından ayrılmıyorlardı. Dedesi hep derdi ki, ‘Canı veren ve alan tanrıdır.’ Ama şimdi de kuşlar için, ‘Allahın cezaları’ diyordu. Buradan çıkartılabilecek tek sonuç, dedesinin
yaşamı bir ceza gibi gördüğüydü. Belki de haksız sayılmazdı. Günlerdir yaptıkları tüm maçları ya kaybediyorlardı ya da Kılıbık Selim Amca, maçı tamamlayamadan toplarını kesiyordu.

Tam bu sırada bir şey çekti dikkatini. Kimi mezarların üzerindeki yazılar diğerlerinden farklıydı. Kuşların birçok alfabesi olmalıydı. Üstelik bu farklı alfabeli mezarlarda hep
artı işareti vardı. Matematik dersinde başarılı olanlarındı herhalde bu mezarlar. Demek ki kuşlar da karne veriyorlardı.
...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ANKARA'NIN KAYBOLAN RENGİ: GENÇLİK PARKI "BUGÜN YEŞİL YAĞMAYACAK", Mimarlar Odası Ankara Şubesi Dergisi, Ekim 2005

Resim
 Şu sıralar Gençlik Parkı üzerine yazmak ‘merhumu nasıl bilirdiniz?’ gibi bir soruya denk düşüyor. “Nasıl bilirdiniz?” Genç bilirdik. Daha yapacak çok işi vardı. Anadolu’nun dört yanından Ankara’ya gelmiş ve Ulus otellerinde yaşamına çizgiler, umutlar katanlar... Bir hastalığın geçmesini bekleyenler, üç beş kuruş para denkleştirip de yarın artık memleketine dönme hesabı yapanlar, küçük bir iş bağlayıp da çoluk çocuğuna hediye götürme arzusunda olanlar... Gençlik Parkı’na gelip basarlar kahkahayı. Belki de yüz kez seyrettikleri bir Kemal Sunal filminin karşısında. Yıllanmış garsonlar, sanki semaverler gibi tüterek yürümektedir. Bakır rengi dumanlarda tüterek... Az laf, çok bakışçıdır onlar. Gençlik Parkı’nın bir özelliği de çünkü kahkahalar ve kısık sesli sohbetler dışında gürültüye pek tahammülü olmamasıdır. Başkentimizde saatlerin yavaş işlediği, telaşın en has düşman ilan edildiği nadir yerlerdendir. Edip Cansever'i deyişiyle akşamüstü rengindedir... Gençlik Parkı il...
Devamı

SAATLERİ AYARLAMA ENSTİTÜSÜ'NDE ELEŞTİRİ VE MÜDAHALE Nikbinlik Dergisi, Sayı 17

Resim
Saatleri Ayarlama Enstitüsü batıl inançların ti’ye alınmasından bilimin ve teknolojinin hükümranlık oluşturmasının eleştirisine; mikro ve makro ölçekte Türkiye’de geleneksel-modern çatışmasından kapitalist üretim ilişkilerinin yabancılaştırıcı etkisine; tutkunun metalaştırılma sürecinden zaman kavramının irdelenmesine kadar pek çok izleksel katmandan oluşur. Bu katmanların kendi içlerinde ve katmanlar arasındaki geçişlerde şiirsel bir dil ve dolayısıyla gerilimli bir anlatım üslubu vardır.         Saatleri Ayarlama Enstitüsü romanının yukarıda sıralanan izleklerin bütününü kapsaması kadar önemli olan bir diğer yanı gerçekliğe çeşitli açılardan yaptığı, çok renkli bakış denemeleridir. Toplumsal sorunları bireysel ölçekteki; bireysel sorunlarıysa toplumsal ölçekteki bağlantılarıyla irdeler. Yani tümdengelimi de, tümevarımı da kullanır. Bunlara bir dönemin toplumsal kimlik bunalımına, batıl inançlara ve bilimin kutsallaştırılmasına yönelen ironik anlatı...
Devamı

NÂZIM. SINIF EDEBİYATI VE MUTLULUĞUN RESMİNİ ÇİZMEK Ahmet Antmen, Nikbinlik Dergisi, Sayı 10, Haziran 2002

Resim
Marx ve Engels sanat üzerine yazılarında Edward P. Mead'ı onun şu dizelerini alıntıladıktan sonra "İngiliz İşçi Sınıfı Ozanı" olarak tanımlıyorlar: Bir kral var, insafsız bir kral  Şairlerin düşlediği değil. Bir despottur bu; iyi tanır onu beyaz köleler İnsafsız ve acımasız bu Kral; adı Buhar Tek bir kolu var, demirden  Ve sadece tek olmasına rağmen, Bu güçlü kolda sihirli bir kudret var. Ve milyonlarca insanı perişan eder! Kanımca, Nâzım Hikmet de bu alıntıyla gösterilen tanıma uyan bir şairdir; Türkiye İşçi Sınıfı Ozanı... Nâzım Hikmet hayatın bütün alanları arasında dolaşırken sınıf çelişkilerini ve bir bütün olarak kapitalist sistemi teşhir eder. Nâzım Hikmet'i işçi sınıfının şairi yapan nedenlerden birisi de işçicilik ve ajitasyon batağına saplanmamasıdır. Orhan Veli'nin, büyük oranda bir savunu olarak söylediği biz işçi sınıfının şiirini yazıyoruz: işçi sınıfı için şiir değil söyleminin temelleri çürüktür. Çünkü siyaset gibi sanat da işçi sını...
Devamı